Mensenhandel, cultuurverschil en enthousiasme over een opknapbeurt

Weet je nog van dat meisje met een Duitse vriend? Ze heeft geen visum gekregen om naar Duitsland te gaan. Haar vriend heeft toen besloten dat ze het over 4 weken nog eens gaan proberen. Hoe ze daar zelf over denkt? ‘Tsja, hij wil het en hij geeft me nu geld zodat ik niet meer hoef te werken dus is wel oké’. Ze komt dus niet naar Tamar Center omdat ze geen ander inkomen nodig heeft, al blijft ze natuurlijk wel welkom. Gelukkig komt ze nog wel naar Engelse les zodat we haar een beetje in de gaten kunnen houden. Vanuit de Thaise cultuur gedacht heeft ze nu een heel goede deal. Iemand die voor inkomen zorgt, niet hoeven werken en die man is toch ver weg dus alleen tijd aan besteden als jij dat wil. Zodra ze naar Duitsland toe ‘moet’ om bij haar vriend te zijn is het vanuit de Thaise cultuur gedacht nog steeds een goede deal maar dat vindt zij niet. En dat snap ik wel als je bij een onstabiel persoon gaat wonen in een vreemd land. En het dan toch doen… want wat moet je anders.  Zoveel vrouwen die met dezelfde gedachten rondlopen terwijl ze zoveel potentie hebben om veel meer te doen. Ze moeten het alleen zelf geloven. Veel liefde en complimenten geven, vertellen hoe slim ze zijn en er vol voor gaan dat ze meer kunnen, dat is wat ik zo mooi vind om te doen hier.

Beautysalon

Ik ben vandaag echt super enthousiast!! Voor de beautysalon die we mogen opknappen heb ik de afgelopen weken veel geregeld, gedaan en gekocht en vandaag superveel aankopen gedaan zoals nieuwe make-up, nieuw meubilair, accessoires… echt super veel!

Het staat voorop dat de Thaise vrouwen die in de salon werken het mooi vinden dus veel samen geshopt, afgestemd en beslissingen genomen. Zo zijn ze zelf ook echt super enthousiast en heel dankbaar met alles wat veranderd. Wel handig, zij moeten er in werken namelijk!

We zijn nu helemaal klaar voor de verbouwing die 11 en 12 augustus plaatsvindt dus een hele mijlpaal!.

Cambodjaanse kampen

Ik vind het een beetje weg hebben van concentratiekampen. Met deze kampen is voor mij een heel nieuwe wereld opengegaan waarvan ik wenste dat deze niet bestond. Ik zal je kort uitleggen wat het is.

Cambodjanen zijn op zoek naar een betere toekomst. Ze horen van een ‘vriendelijke man’ dat je in Thailand veel geld kan verdienen, een werkvergunning krijgt en het leven veel beter is dan in Cambodja. Ze moeten wel eerst veel geld betalen om over de grens te komen. Dit zijn dus duidelijk valse voorwendselen in de mensenhandel.

In Thailand aangekomen krijgen ze geen werkvergunning waardoor ze illegaal moeten werken, de huurprijs voor hun ‘huis’ is hoog en ze hebben al schulden voordat ze starten. Als illegale heb je geen recht op school of medische hulp waardoor de meeste niet kunnen lezen en schrijven en er veel zieken zijn. De woon-, werk- en leefomstandigheden zijn slecht. Elke dag werken ze in de bouw om prachtige hotels uit de grond te stampen voor weinig geld. De foto’s spreken al beetje voor zich denk he?

Aangezien vrienden die ik via Tamar ken hier medische hulp geven heb ik er al veel van gehoord de laatste maanden maar het gisteren ook met mijn eigen ogen gezien. Ik mocht mee om medicijnen uit te delen. Dit gaat om allerlei medische hulp die je maar kan bedenken: ondervoeding, wormpjes, diarree, open en ontstoken wonden verzorgen etc.

1 vrouw in het bijzonder zal ik nooit vergeten. Ik moest haar bloeddruk opmeten en zag dat ze helemaal onder de blauwe plekken zat. Door wie is ze geslagen? Ik zal het nooit weten. Ik weet van verhalen van anderen dat er ook nog weleens kinderen onder de blauwe plekken behandeld worden. Wat voor toekomst heb je dan hé.. geen school, als je illegaal de straat op gaat ben je bang om gepakt te worden en in de gevangenis te belanden. Wat een leven. Er is onder deze Cambodjanen nog veel hulp nodig dus als je je geroepen voelt… welkom! Ik vond het heel bijzonder om hier te zijn en hulp te kunnen bieden, al was het maar een druppel op de gloeiende plaat.

Persoonlijk

Mijn leven lijkt zo simpel als ik het vergelijk met de mensen waar ik mee werk. Maar wat ik hier wel heb geleerd: het gaat niet om de gebeurtenissen die je meemaakt, maar om het gevoel wat je hebt. Als vrouwen mij hun gevoel uitleggen merk ik dat ik sommige pijn herken van dingen die ik zelf heb meegemaakt. Ook al zijn het in heel andere gebeurtenissen, iedereen heeft gevoel.

Afgelopen weekend zat ik behoorlijk in de put. Ik was zo moe en wist gewoon niet meer waar ik goed aan deed. Zoveel gegeven en ook veel ontvangen de afgelopen weken maar de lange dagen in combinatie met dingen verwerken werden me even te veel. Gelukkig helpt Yke me om in mijn kracht te staan en te kijken hoe we dat kunnen rechtzetten. Daarom besloten om aankomende week met Yke mee te gaan naar Chiang Mai. Hij zou maandag t/m vrijdag gaan maar daar hebben we nu aankomend weekend aan vast geplakt waardoor we vrijdagmorgen samen in 1 uurtje naar het verre Noorden vliegen.

Het was de bedoeling om volgende week met Tamar Center naar Issan te gaan. In Issan geven we preventief onderwijs over werken in de prostitutie en vertellen we over God. Dat doen we via spelletjes, Engelse lessen en een party die wordt georganiseerd voor heel het dorp. Issan is erg arm en het leven is primitief. Ik kijk er sinds ik hier ben al naar uit om dit te gaan doen dus niemand had deze keuze zien aankomen en ik zelf eigenlijk ook niet, haha. Maar nachten met elkaar in 1 kamer op de grond slapen, veel nieuwe indrukken en er voor de volle 100% voor gaan trok me in deze situatie minder dan een week van de rust genieten in Chiang Mai.

Ik baal er van dat ik dus daar toch niet in ga helpen en een ervaring minder krijg maar het gaf me direct rust toen ik die beslissing had gemaakt dus is ook goed zo. Ik vind het ook leuk om weer een keer een hele week samen met Yke te zijn, hem te helpen en nog wat vrienden in Chiang Mai te bezoeken dus helemaal zin in!!

Zondag bij de kerk nog een ongelukje gehad.. Yke en ik reden met de scooter een verhoogde oprit op maar bleven met de onderkant van de scooter ergens achter haken waardoor we vielen. Yke heeft gelukkig niets en ik viel aan de achterkant van de scooter af. M’n rok kapot, wat blauwe plekken en schrammen en m’n been verbrand aan de uitlaat. Gelukkig niets ernstigs, dit gaat wel weer over. We bidden alleen wel dat die brandwond niet gaat ontsteken en goed dichtgaat. Genezing van wondjes duurt bij mij altijd vrij lang maar ziet er tot nu toe goed uit. Rij je in zulk hectisch verkeer.. val je bij een simpel hobbeltje waar we dus echt niets aan konden doen. Hebben wij weer, haha.

En verder? Gaat alles goed! Ik ben nog steeds blij om hier te zijn en deze week alweer super leuke dingen gedaan. Morgen nog dagje Engelse les en dan ’s avonds naar m’n mannetje toe in Bangkok, Yesss!