Terugblikken op een mooie tijd, een andere afsluiting dan verwacht maar dik tevreden!

Net afscheid genomen bij Tamar Center.. de tijd hier zit er alweer op! Nog 1 week vakantie en dan zijn we alweer in Nederland. Graag neem ik je mee in een terugblik over welk gevoel ik meeneem naar huis.

In 1 van mijn eerste blogs schreef ik:

Inmiddels is me veel duidelijk welk werk ik ga doen.

1. Teams begeleiden
2. Beautysalon opknappen en promoten
3. Engelse les geven en promoten

En nu aan het einde: is dat gelukt!! Ik heb 3 teams mogen begeleiden, de beautysalon is naar volle tevredenheid opgeleverd. De Engelse les geven vond ik geweldig en als promotie van de Beautysalon en Engelse les heb ik een nieuw kaartje gemaakt om uit te delen als we de bars ingaan. Het nieuwe kaartje is iedereen super enthousiast over (waaronder ik zelf) dus dat is wel super leuk! 

Maar dit is wat ik praktisch heb gedaan. Een heel andere kant is wat ik heb gezien en gevoeld en beelden die ik nooit zal vergeten. Voordat ik ging was ik weleens bang of ik dit wel aankon en of ik de juiste woorden zou vinden als dat nodig was. Achteraf was dat voor niets. Ik heb hier meer geluisterd dan waar dan ook en als er woorden nodig waren, kwamen ze vanzelf.

Tuurlijk dacht ik achteraf weleens van had ik dat niet beter anders kunnen zeggen of was ik toch nog maar een keer extra bij die vrouw langsgegaan maar dat je achteraf bedenkt dat je iets anders zou willen doen, dat hebben we allemaal weleens denk he?

Gelukkig zijn het dus geen beelden die ik nooit zal vergeten omdat ik het niet aankon. Ik heb nooit ergens wakker van gelegen en juist heel veel kracht en passie gevoeld om dit te doen. Het zijn wel beelden die ik nooit zal vergeten omdat het me inzicht en wijsheid heeft gegeven hoe het leven ook kan zijn.

• Ik heb eenzame mannen gezien die oud en versleten met hun wandelstok door de straat heen schuifelen op zoek naar een veelste jong meisje.
• Ik heb met huilende vrouwen in m’n armen gezeten die in het Thais een heel verhaal vertelden waarvan ik maar een paar woorden begreep maar die gewoon even hun hart wilde luchten.
• Met een vrouw gelachen waaraan ik kon zien dat ze dik onder de drugs zat dus dat ik wist dat er eigenlijk helemaal niets te lachen viel.
• Een vrouw die in mijn armen bleef en ik na 10 minuten toch is vroeg wat er aan de hand was en die aangaf dat ze na de Engelse les doorging naar een man van 70 die haar voor 2 weken ‘gekocht’ had. Het was geen goede man en ze was bang. Ik heb geprobeerd of ze bij ons wilde blijven maar ze had haar keuze al gemaakt. En als ze dan de deur uitloopt met een traan en een glimlach en zegt dat ze het wel redt en over 2 weken weer terug is, dan weet ik dat ze haar leven haat maar de stap uit de bars nog niet kan zetten.
• Ik heb met een aardige man staan praten omdat hij me hielp toen ik dingen droog moest leggen voor de regen. Vervolgens zie ik dat hij met de hand al seksueel wordt bevredigd door 1 van m’n Engelse studenten en die met haar mond bij zijn kruis zit om daar ook vast mee te beginnen. Hij loopt met het meisje weg. De man durfde niet meer om te kijken, de vrouw zwaaide me na en ik zie de angst in haar ogen als ze mij aankijkt en de glimlach in haar ogen als ze hem aankijkt.

Er zijn echter ook heel mooie beelden die ik nooit zal vergeten:

• Het mooiste: vrouwen die tot geloof in God komen. Ik heb het meerdere keren gezien hoe God zo in hen werkte en hoe ze rust kregen in Gods liefde na zoveel jaren zoeken. Wauw, dat is echt een kippenvel moment hoor als je met zo’n vrouw aan het praten bent.
• Ik heb de vrouwen die net uit de bars komen in de training van Tamar zien groeien en bloeien en opengaan. Om de dingen te verwerken die ze hebben meegemaakt zijn ze meestal nog wel even zoet maar je ziet hoop en licht in hun ogen. Een lichtje aan het einde van de tunnel.
• De nazorg die aan de vrouwen wordt gegeven, ook al zijn ze al jaren uit de bars. Het is heerlijk om te zien dat ze nog steeds worden begeleid als ze dat nodig hebben.
• De eenheid die ik heb mogen ervaren van de Tamar Familie. Mensen die veel hebben meegemaakt maar er nu voor elkaar zijn.
• Ex-prostituees bij Tamar die nu zelf de bars ingaan om met de vrouwen die nog in de prostitutie zitten te praten. Of de vrouwen die in de haarsalon werken en dagelijks verhalen te horen krijgen over de meest gekke dingen. Er worden daar zoveel deuren geopend voor een goed gesprek. Juist omdat ze zelf uit die wereld komen, snappen ze de vrouwen die nog in de bars werken het beste.

Trieste en mooie beelden blijven bij me hangen, als een sluier om de stad vol sekstoerisme. Geen Sodom en Gomorra, wat verloren is. Maar een Ninevé waarin God bezig is en redt!

Waarom is die afsluiting voor mij dan zo anders dan verwacht?

Halverwege onze week in Chiang Mai werd ik ziek (nu 2 weken geleden). Afgelopen week 2 dagen in het ziekenhuis gezeten omdat ik steeds meer klachten kreeg en waar het met die simpele vermoeidheid begon bleek het wat kwalijker dan verwacht. Een acute dikke darmontsteking hoorde ik nu een week geleden. Omdat mijn darmen bleven bloeden is er afgelopen zaterdag nog verder gekeken en bleken ook mijn andere darmen ontstoken te zijn. Oorzaak is onbekend.

Ik ben op gebied van darmontstekingen en pijn wel wat gewend maar niet zoals dit. Gelukkig is de zorg hier beter dan in Nederland en had ik goede hulp en lieve mensen om me heen. Resultaat: 17 tabletten per dag maar de pijn en koorts zijn al stuk minder. Ik mag nog steeds niets doen dus werken voor Tamar en onze rondreis van 1 week in Myanmar als afsluiting zat er niet meer in.

Daarom maar met vol goede moed een manier gezocht om er toch nog wat te maken uiteraard.

De haarsalon is opgeleverd en de medewerkers en klanten vinden het prachtig! Met speciale dank aan Harmke, een andere Nederlandse vrijwilliger hier. Dankjewel dat je dit allemaal met succes hebt overgenomen van me en me zo goed op de hoogte hebt gehouden. Zo was ik er toch een beetje bij.

Ik kon dan niet meer werken maar gelukkig nog wel de kracht om alles over te dragen. Gisteren heb ik de laatste dingen overgedragen en gedag gezegd tegen de meesten. Vandaag was de opening van de haarsalon waar ik gelukkig wel bij kon zijn en zo het eindresultaat kon vieren en kon afscheid nemen van mijn plekje daar. Ik ben nog even bij 2 bars langsgeweest waar ik een goede band heb met de vrouwen en toen was mijn energie weer op maar de belangrijkste dingen gedaan!

Tuurlijk, ik had graag die haarsalon zelf opgeleverd, nog een paar keer Engelse les gegeven en de bars ingegaan maar al zie ik wat ik allemaal al heb mogen geven en ontvangen ben ik dik tevreden!

Morgenochtend moet ik terugkomen in het ziekenhuis. De verwachting is dat het stabiel is en dat Yke en ik nog een weekje naar een eiland gaan hier 4 uurtjes vandaan. Zon, zee, strand vakantie is dan wel niet wat we in gedachten hadden maar zéker niets te klagen! Want of ik nu op het strand lig of in bed, dan snap je wel waar ik voor kies he.

Zo hopen Yke en ik volgende week vrijdag weer fris, fruitig, bruin en gezond aan te komen op Schiphol! We hebben allebei aparte dingen gedaan en geleerd maar voelden wel superveel eenheid doordat we elkaar op de hoogte hielden en elkaar hielpen in alles wat we konden.

Ja, deze fysieke en mentale reis in Thailand zit er voor ons dit jaar bijna op. Naast de toeristische kant hebben we nu ook de duistere kanten en de business kanten leren kennen. De liefde voor Thailand is daardoor zéker nog groter geworden. Een voorgoed vaarwel is het dus niet, we komen hier nog weleens terug!  

Hoe, wat en wanneer? Dat zien we nog wel!